Like
Dit jaar duiken we regelmatig in het fotoarchief van een gemeente en lichten we een historische plek uit. Deze maand trekken we naar stad Genk. Laat je meenemen in het verhaal van Le Coin Perdu.
Van Le Coin Perdu …
In 1893 ruilde de jonge landschapschilder Emile Van Doren zijn geboortestad Brussel voorgoed in voor Genk. Hij vond er de liefde: voor de Kempische horizon en het landschap, én voor zijn vrouw Cidonie en haar dochter Fanny.
De kleine herberg waar ze elkaar ontmoetten, op een boogscheut van de Sint-Martinuskerk, bouwden ze samen uit tot Hôtel des Artistes. Het hotel groeide uit tot een geduchte concurrent van Hôtel de la Cloche, wat tot dan dé trefplaats was voor alle kunstenaars die op zoek naar inspiratie naar Genk afzakten. En ze waren met velen: momenteel zijn er meer dan 400 kunstenaars bij naam gekend die voor WO II station d’artistes Genk opzochten.
Het nieuwe hotel boerde dus goed en de schilderijen van Emile Van Doren vielen in de smaak. De kunstwerken vonden vlot een nieuwe eigenaar. Ook de koninklijke familie was klant. Na de Eerste Wereldoorlog liet het gezin het hotel achter zich, en bouwde een villa op de hellende oevers van de Molenvijver, net buiten het centrum. Ze kreeg de naam Le Coin Perdu.
Het leven was er goed. Van Doren bleef als kunstenaar een leven lang de Kempische horizon trouw en legde vast wat door de tentakels van de opkomende industrialisering meer en meer onder bedreiging kwam en drastisch zou veranderen.
… naar het Emile Van Dorenmuseum
Emile overleed in 1949, enkele maanden na zijn geliefde Cidonie. Liefdesverdriet waarschijnlijk. Fanny overleed zeven jaar later en liet bij legaat, en souvenir du peintre de Genck, het huis en inboedel na aan de gemeente Genk. Twintig jaar later opende het de deuren als Emile Van Dorenmuseum.
In 2010 transformeerde het museum tot huis van landschap en kunst. Van een puur monografisch verhaal vertelt het huis nu de boeiende geschiedenis van het station d’artistes en daarmee van alle kunstenaars die het Limburgs-Kempische landschap vereeuwigd hadden.
Het verzamelbeleid van het museum verdiepte zich en spoorde het artistieke en visuele geheugen van Genk en zijn landschap op. De meest fundamentele shift was de uitbouw van een eigen residentiewerking voor hedendaagse kunstenaars. Het verleden als station d’artistes is hiervoor de inspiratie en basis, maar de residentiewerking is ten volle ingebed in het hedendaagse (kunst)landschap. Verschillende permanente kunstwerken kregen een plek in de museumtuin maar ook verderop, in de omgeving van Genk.
Met tijdelijke tentoonstellingen legt het Emile Van Dorenmuseum telkens weer nieuwe verhalen bloot. Van 12 februari tot en met 9 juni brengt de tentoonstelling ‘Verliefd in Genck’ een verrassende selectie kunstwerken samen die boeiende liefdesverhalen vertellen. Van schilders die verliefd werden op Genk en het landschap tot kunstenaars die op Genkse grond de liefde van hun leven vonden.
