Sint-Servaaskerk

Buurthuis Het Kliniekske was vroeger een ziekenhuis voor de mijnwerkers. In 1922 transformeerde de mijndirectie een logementhuis tot ziekenhuis. Gewonde arbeiders konden er rekenen op een degelijke en snelle behandeling. In 1970 kocht het gemeentebestuur de Sint-Elisabethkliniek van de NV Cockerill. Vandaag huren hier zowat twintig verenigingen een lokaal. Wilt u zich aansluiten bij een wijngilde of een Turkse vereniging? Dan bent u hier aan het juiste adres.

BELEEF 600 JAAR VROUWEN IN HERKENRODE
In het Belevingscentrum in de stallingen met koetshuis krijg je in een authentiek historisch kader het verhaal van een van de eerste en vooral rijkste vrouwenabdijen in de Nederlanden. Het verhaal volgt een chronologisch parcours door de boeiende geschiedenis van 600 jaar vrouwen op Herkenrode, in voor- en tegenspoed.

Gedurende 600 jaar kenden de cisterciënzerinnen van Herkenrode afwisselend bloeiperiodes met economische rijkdom en een cultureel hoogstaand leven en moeilijke periodes, met oorlog, ziekte en geweld. De tijdlijn verbindt het verhaal van de abdij met de grote maatschappelijke gebeurtenissen en de lokale Limburgse verhalen. Het verhaal van de abdij stopt niet na deze 600 jaar, bij het gedwongen wegtrekken van de zusters. Ook de periode erna, waarbij industrie en landbouw de site verwonden, en de nieuwe start voor de abdijsite, krijgt een plaats in het parcours.

Met de audiogids "De abdis vertelt" komt het verhaal helemaal tot leven. De abdis neemt je mee in haar tijd en vertelt over de moeilijke beslissingen die ze moet nemen, over het belang van Herkenrode als pelgrimsoord, over de aanwezigheid van een invloedrijke mecenas die veel mogelijk maakte voor de abdij... Het is een verhaal vol emotie, dat je niet loslaat en je meesleept in de fascinerende leefwereld van een vrouwenabdij.

Oorspronkelijk beeldmateriaal, ensceneringen, filmopnames met acteurs, klankdecors, realistische opstellingen en info- en opzoekkiosken, waar je op je eigen tempo ontdekt hoe het verhaal van Herkenrode in elkaar zit, maken van het bezoek een totaalervaring. Een unieke beleving: geëngageerd, aantrekkelijk en beklijvend. Het belevingscentrum is ook een uitnodiging om de vele plekken in Limburg te bezoeken waar Herkenrode haar sporen heeft achtergelaten.

Deze kerk tref je in het centrum van Beringen. Het is een typische kruiskerk in laat-gotische stijl uit de eerste helft van de 15de eeuw. Ze siert de Beringse skyline al lang voordat er sprake was van de mijnindustrie.
Nadat de klokkentoren in 1839 neerstortte op het aanpalende scholengebouw werd de kerk gerestaureerd en kreeg ze een spitse toren. De kerk bezit een rijkelijk en waardevol interieur, waaronder een barokaltaar, een communiebank en een preekstoel uit de 17de eeuw. Een bezoekje waard!

Bezoek het archeologisch park de Rieten in Wijshagen en maak kennis met het verhaal van de mensen die in onze regio leefden. De Rieten was een voorchristelijke begraafplaats van de 'Kelten'. Volg de 26 stapstenen en keer terug naar 450 jaar voor Christus.
Het park is vrij toegankelijk en rondleidingen met gids zijn mogelijk na reservatie.
Brochure ‘Archeologisch park de Rieten. Een reis naar de IJzertijd!’: gratis; verkrijgbaar bij Toerisme Meeuwen-Gruitrode.

Dit is een 5 jaar durende tentoonstelling met elk jaar een nieuw hoofdthema.
Thema Generaal De Schepper. De guerilla van generaal De Schepper in Noord-Limburg. 2014-2015
Thema Den Draad. De dodelijke versperring tussen België en Nederland door de Duitsers aangebracht. 2015-2016
Thema Spionage. Inlichtingen vanuit bezet gebied naar het front met zijn gevolgen en represailles. 2016-2017
Thema Dagelijkse leven Smokkel. Hoe overleefde de lokale bevolking in het door oorlog geteisterde land? 2017-2018
Thema Wapenstilstand Ontploffing. De ontploffing bij het station te Hamont. De herdenking en oorlogsmonumenten. 2018-2019

Dit kroonstuk van Isia Isgours werk op Meulenberg werd in de jaren 1950 ontworpen en was toen één van de meest moderne schouwburgen. Tot ver buiten de provinciegrenzen stond het bekend om zijn goede akoestiek en zijn moderne apparatuur. In 1973 wordt het Casino eigendom van het gemeentebestuur dat meteen start met de herwaardering van het complex met het doel er een gemeenschappelijk cultureel centrum van te maken. Ondertussen is de maatschappelijke functie van het centrum onmiskenbaar: het is dé ontmoetingsplaats, een smeltkroes voor alle culturen.

De 19de-eeuwse Academiezaal is een realisatie van Louis Roelandt, die ook de Gentse opera bouwde. De achthoekige aula is volledig gerestaureerd en staat bekend om zijn goede akoestiek. Hij wordt vaak gebruikt voor concerten en als opnamestudio.
Te bezichtingen met de Trudopas, te verkrijgen bij de dienst van toerisme Sint-Truiden.

De linkervleugel van de bebloemde erekoer van de abdij is zeker een bezoekje waard. De oorspronkelijk middeleeuwse gebouwen werden in de 18de eeuw verbouwd of vervangen. De Keizerszaal was de ontvangstzaal van de abt. De prachtige plafondschilderingen van de hand van de Italiaanse schilder G.A. Caldelli vormen een schitterend decor voor genodigden van vroeger... én de bezoekers van vandaag.
Te bezichtigen via de Trudopas, te verkrijgen bij de dienst van toerisme Sint-Truiden.

Het kolenspoor verbond de kolenwasserij met de kolenhaven. De kolen werden dwars door de cité naar het kanaal gevoerd. Naast de sporen wordt een fiets- en wandelpad aangelegd. Een belevingsvol traject dat het verhaal vertelt van het transport en de mensen die naast het spoor woonden. Uitzichtpunten, rustplaatsen en infoborden zetten je meteen op de juiste rails.

Het voornaamste gebouw aan de Groenplaats is de barokke Sint-Pieterskerk. In 1704 sloot graaf Ferdinand d’Aspremont-Lynden van Reckheim een akkoord met de bisschop van Luik, waarin vermeld werd dat hij de parochiekerk, die op het kasteeldomein stond, mocht afbreken op voorwaarde dat hij op een andere plaats een nieuwe zou bouwen.

Aan de Groenplaats werden een aantal boerderijen onteigend om zo ruimte vrij te maken voor het bouwen van een nieuwe kerk. Nog datzelfde jaar startte men met de werken. De graaf hield zich evenwel niet aan zijn belofte. Zodra het koor en een gedeelte van het schip klaar waren, liet hij de werken stilleggen wegens geldgebrek. De eigenlijke reden was een oude vete tussen de geestelijke overheid en de grafelijke familie.

Zo bleef de kerk onafgewerkt liggen tot in 1722, het jaar waarin pastoor Maghin tot pastoor van Rekem werd aangesteld. Deze laatste was zeer verheugd dat gravin Antonia, een zus van graaf Ferdinand, bereid was om financieel tussen te komen, zodat de bouwwerkzaamheden terug aangevat konden worden. Jammer genoeg bleef de kerk achteraf niet van onheil gespaard. In 1755 brak er brand uit in het kleine stadje Reckheim en samen met 21 huizen brandde de kerk gedeeltelijk af. Na de moeizame start van 1704 bleef de kerk nu weer als een ruïne liggen tot ze in 1774 terug in gebruik genomen werd.

Omdat de kerk jaren later te klein werd door het toenemend aantal parochianen van Rekem en Wezet, bouwde men in 1956 een grotere kerk in het Kleinveld. Na gedurende twee eeuwen het middelpunt te zijn geweest van het Rekemse parochiale leven, werd de oude parochiekerk in datzelfde jaar overgenomen door het gemeentebestuur om ingericht te worden als museum.

Onder het motto ‘kerk wordt weer kerk’ werd het interieur in zijn oorspronkelijke vorm gebracht en na een grondige restauratie in 2015, is ze nu weer in al haar glorie te bewonderen.