Nieuw Administratief Centrum (NAC)

Beklim de toren van het NAC en geniet van een uitzicht van 360°.
Haal een badge en een verrekijker aan de balie in de bibliotheek.
Bezoek eveneens:
Het werk van Patrick Ceyssens op de 1ste verdieping.
Het werk van Kristof Vrancken op de overloop tussen de 3de en de 4de verdieping.

Het lijkt een rustig dorp, Houthalen-Helchteren, maar schijn kan bedriegen. Verscholen in de geschiedenis verbergt het oude geheimen van een rijk en uniek verleden.
“Het verhaal van…” neemt je mee doorheen de wijken Houthalen-Dorp, Meulenberg en Sonnis en loodst je langs waardevolle, historische en soms ongekende plekjes die elk een verhaal vertellen. Een brok straffe verhalen, een mengeling van exclusieve beelden, een snuifje grappige weetjes en hier en daar een historische anekdote brengen de wandelingen op smaak.
“Het verhaal van…” bevat niet enkel drie gloednieuwe wandelingen met een gedetailleerde routebeschrijving maar ook zes bijzondere postkaarten, alles samen verpakt in een exclusief doosje.
Laat je charmeren door het verhaal van Meulenberg, Houthalen-Dorp en Sonnis, geef je ogen flink de kost en laat je onderdompelen in de geheimen van Houthalen-Helchteren.
Afstanden:
Houthalen-Dorp: 6,5 km
Meulenberg: 5 km
Sonnis: 8,5 km

Als symbolen van de bloeiende periode van de mijnindustrie in de streek steken zij af tegen de skyline van onze gemeente. Tot de sluiting in 1992 vervoerden zij de koolputters van en naar het kolenfront op vele honderden meters diepte en de steenkolen naar boven.

Het gebouw is puur modernistisch. De structuur ervan is duidelijk zichtbaar: betonskeletbouw van vlakken in glas, silexplaten, metalen ramen en deuren, in een ritmische afwisseling van balken en kolommen.
Het gebouw getuigt van vooruitstrevendheid en optimisme, typisch voor de Expo '58-tijd.
Oorspronkelijk was het bestemd als leerschool voor jonge mijnwerkers.
Vandaag is het een dienstencentrum, waarin o.a. het Centrum voor Volwassenenonderwijs is ondergebracht.

Kunstwerk ter ere van de mijnwerkers uit de gemeente.
Als je de schachttorens nadert, vallen onmiddellijk twee immense wielen op. Nog tot eind 1987 stonden deze wielen op een hoogte van 70 meter, in de schachtbokken. Over deze wielen liep de kabel waar de liften op en af gingen naar de ondergrond, waar de kolen werden ontgonnen.
Tussen de twee halve gerestaureerde schachtbokwielen, een monument met doorkijk naar een geknielde mijnwerker.
Met dit kunstwerk wil de gemeente op een gepaste manier hulde brengen aan het mijnverleden.

Het voormalige hoofdgebouw van de Kempische Steenkoolmijnen in Houthalen-Helchteren werd omgevormd tot een cleantech dienstencentrum voor duurzame energie.
Bezoekers kunnen kennismaken met het Limburgse mijnverleden én de toekomst op het vlak van energie en materialen. Bovendien kun je ook de prachtige renovatie bewonderen. Indien je in groep komt, maak je best een afspraak voor een rondleiding door een CleantechAmbassadeur. Deze gidsen geven tekst en uitleg over hoe we in 2050 komen tot een energievriendelijke kringloopeconomie en welke rol Limburg en Vlaanderen hierin kunnen spelen!
Ook individuele bezoekers zijn altijd welkom en dit op weekdagen tussen 9 en 17 uur.
De toegang is gratis.
Het restaurant is een lekker extraatje en is open voor iedereen.

Bezoek GreenVille en ontdek alles over cleantech, een sector in opmars!

De oudste woningen liggen aan de Kerklaan, de Wildrozenstraat, de Bremstraat en de Varenstraat.
De Kerklaan is de hoofdas van de cité waarrond het algemeen plan symmetrisch is opgebouwd. Ze ligt in het verlengde van de majestueuze toegang tot de cité met het ronde Welkomstplein en loopt uit op een halfcirkelvormig plein, waar later de mijnkathedraal zou worden voorzien (is echter niet gerealiseerd). In het begin van de jaren 1940 omvat de cité behalve de directeurswoning, 160 arbeiderswoningen en 30 bediendewoningen. De watertoren, gebouwd in 1940, zorgt ervoor dat alle woningen van leidingwater zijn voorzien.
De woningen voor de mijnwerkers zijn drie- tot zeswoonsten, zonder enige franje, vooral in de Bremstraat, de Wildrozenstraat en de Varensraat. De lager bedienden worden meestal in een tweewoonst gehuisvest.
Aan het begin van de oorlogsjaren zijn er nog maar weinig huizen bewoond op de nieuwe cité. Omdat het werken in de koolmijn weinig aantrekkelijk is, blijft de verhoopte toeloop van werknemers uit. Na de oorlog is dat met de kolenslag wel anders en komen Italiaanse en Poolse gezinnen zich massaal in de cité vestigen.
In 1948 worden 80 goedkope en uniforme betonnen arbeiderswoningen gebouwd in de Acaciastraat en in de Gagelstraat.
Om de toevloed van vreemde arbeiders op te vangen moeten in 1947 opeens 222 noodwoningen (barakken) gebouwd worden, verspreid over negen straatjes. Deze noodwoningen zijn voorbehouden voor Italiaanse, Poolse en Oekraïense gezinnen. In 1972 – 1973 werden de barakken met de grond gelijk gemaakt en vervangen door een nieuwe sociale woonwijk.

Staf Timmers is naast schilder en beeldhouwer ook een gepassioneerde tuinier die van zijn tuin een waar kunstwerk heeft gemaakt.
Je wandelt er van de ene verrassing naar de andere, vol idyllische hoekjes, met eerst een parkje met hoge bomen, om dan onder te dompelen in een doolhof van kunst en natuur. Het is niet zomaar een beeldenpark, maar een tuin, waar elk beeld zijn eigen plek heeft. Kunst en natuur vormen er een expressief en organisch geheel.
Je kan ook zomaar binnenlopen in zijn atelier en zien hoe een idee uitgroeit van ontwerp in was tot een monumentaal kunstwerk in brons,of hoe een eenvoudige schets inspireert tot het scheppen van een voldragen expressief schilderij.

Ook op afspraak toegankelijk!

De drie hoofdingenieurswoningen (gebouwd in 1948) zijn Isgours (architect) eerste realisatie in de cité van Meulenberg. Ze zijn volledig geënt op de reeds aanwezige architectuur en volgens de klassieke bouwstijl monumentaal en symmetrisch opgevat. Om de volledige bakstenen gevels minder zwaar te laten schijnen, speelt Isgour met baksteenverbanden. Op regelmatige afstanden springen vlakken naar buiten die samen een patroon vormen met de gevel.

De directeurswoning is de grootste villa van de wijk Meulenberg en werd gebouwd door mijndirecteur Achille Ampe. Niet zozeer als prestigeproject maar eerder omwille van praktische redenen. Hij had immers maar liefst 12 kinderen! Het huis is omgeven door een enorme tuin. Begin 1941 was de directeurswoning instapklaar en kon de directeur er zich definitief vestigen met zijn gezin. Hun verblijf in de villa was echter van korte duur omdat het gezin, na de dood van de directeur in 1943, verplicht was om te verhuizen. De latere directeurs Alphonse Soille en Robert Deltenre, namen bij hun aanstelling, als directeur-gerant van de koolmijn ook hun intrek in de villa.
Nu is er het Orthopedagogisch centrum 'De Tuimelaar' gehuisvest.

Eind van de jaren '30, werd een nieuwe cité gebouwd op de Meulenberg, 1,5 km van de mijnzetel. De wijk werd daardoor een geïsoleerde eenheid zonder aansluiting op het centrum van Houthalen. Geen tuinwijkprincipes hier, wel een geometrisch wijkontwerp waarbij de huizen terrasvormig op elkaar aansluiten op de helling. De verdeling in hiërarchie is wel duidelijk: villa’s voor de hogere bedienden en de ingenieurs en huizen voor de arbeiders.

Dit Islamitisch gebedshuis werd opgericht naast het pomphuis van de vroegere watertoren op het hoogste punt van de mijncité "Meulenberg".
Het mooie interieur met prachtige preekstoelen en een sierlijk betegelde nis die naar het Oosten (Mekka) is gericht, verwijst naar de oriëntaalse Kunst.

Dit kroonstuk van Isia Isgours werk op Meulenberg werd in de jaren 1950 ontworpen en was toen één van de meest moderne schouwburgen. Tot ver buiten de provinciegrenzen stond het bekend om zijn goede akoestiek en zijn moderne apparatuur. In 1973 wordt het Casino eigendom van het gemeentebestuur dat meteen start met de herwaardering van het complex met het doel er een gemeenschappelijk cultureel centrum van te maken. Ondertussen is de maatschappelijke functie van het centrum onmiskenbaar: het is dé ontmoetingsplaats, een smeltkroes voor alle culturen.

Logementshuis voor vrijgezellen:
Om over een huis van de koolmijn te mogen beschikken moest de werknemer (arbeider, bediende of ingenieur) gehuwd zijn. Was hij vrijgezel, dan kon hij op logement gaan in de Phalanstère. Het logementshuis wordt vrij ingeplant tussen de bomen op een groot perceel aan de rand van de tuinwijk. Het gebouw bestaat uit drie slaapblokken van telkens twintig slaapkamers, een eetzaal en een conciergewoning.
Later werd het door de stad Antwerpen aangekocht als overnachtingsplaats voor haar openluchtschool.

Elke 2de en 4de woensdag van de maand van 12 - 17 u. kan je op de mijnsite flaneren over de multiculturele markt, in de volksmond 'Turkenmarkt' genoemd. Je kan er letterlijk proeven van de internationale sfeer en kiezen uit producten vanuit alle windstreken. Parkeren kan langs de Koolmijnlaan en aan het Helzoldstadion (Stadionlaan).

De mijnsite van Zolder is de stille getuige van wat eens één van de meest bloeiende industrieën van Limburg was. De mijnexploitatie in Zolder startte in 1930 na 23 jaar voorbereidende werken. Toen de mijn in 1992, als laatste haar deuren sloot, betekende dit het einde van de laatste mijn in de Benelux.
Enkele belangrijke gebouwen van de voormalige mijnzetel werden in 1993 als monument beschermd. De meeste hiervan hebben reeds een andere bestemming gekregen en kun je bezoeken. De wandeling voert je langs de belangrijkste gebouwen, relicten van het mijnverleden op de mijnsite zelf en de mijncité van Berkenbos met het multiculturele karakter van de vele handelszaken en de verschillende huizentypes, eigen aan de mijnarchitectuur. Ontdek ook hoe de hiërarchie op de mijn zich duidelijk weerspiegelde in de woningbouw. Hoe hoger je functie was, hoe dichter je bij de mijnsite woonde en hoe groter je huis was. Maak kennis met de "Engelse Cottage stijl", "de Nieuwe Zakelijkheidstijl" enz.
De wandeling van 9,5 km is rood bewegwijzerd.

In 1992 sloot de laatste mijn van de Benelux haar deuren in Zolder. Toch was het de eerste plaats waar de beschermde gebouwen een nieuwe bestemming kregen. Ze blijven samen met de schachttoren, de Monnoyerschouw en het dodenhuisje, zichtbare relieken van het 'zwarte goud'. In het 'badhuis' (lavoir) vind je nu een eetkaffee, met de toepasselijke naam 'Den Lavaar' en CEDUBO, met een permanent, vrij toegankelijke tentoonstelling over duurzaam bouwen. De elektriciteitscentrale werd vakkundig gerestaureerd. Het multifunctioneel pand 'De Verdieping' herbergt een passiefschool, het CVO en in het gerestaureerde ophaalmachinegebouw kun je de erfgoedwandeling ZLDR LUCHTFABRIEK gratis bezoeken.
Het Marktplein komt elke tweede en vierde woensdag van de maand tot leven tijdens de multiculturele markt.
Deze gebouwen, de mijnsite en omgeving kan je verkennen aan de hand van de themawandelingen: Mijnarchitectuurwandeling, Terril- en tuinwijkwandeling en nieuw: de digitale wandeling 'ZLDR smaakvol', op pad met Steven de Bruyn.

Hoe geraakten mijnwerkers down under en hoe slaagden ze erin om op 800 m diepte (!) te kunnen ademen? Benieuwd naar hoe lucht werd gemaakt om machines aan te drijven?
Altijd als eens willen weten hoe het voelt om in een oneindige schacht te staan, of je niet meer te kunnen oriënteren in het donker? Of gewoon fan van coole snufjes? ZLDR LUCHTFABRIEK neemt je mee doorheen het grootse ophaalmachinegebouw!

Iedere zondag begeleide rondleiding om 14 u.
Toegangsprijs begeleide rondleiding: € 3 /p.p /-12 jaar: gratis

Bij de mijnontginning gebeurde er jammer genoeg regelmatig een dodelijk ongeval. Dit voormalige dodenhuisje werd gebruikt om het lichaam van een verongelukte werknemer te bewaren vooraleer het kon worden vrijgegeven voor autopsie en begraving. Als een lijk in het dodenhuisje bewaard werd, ontstak men steeds het licht. Zo wisten de mijnwerkers dat een van hun makkers verongelukt was.

Dit in 1993 beschermde gebouw (1924 architect Dewandre) in eclectische stijl deed dienst als elektriciteitscentrale en voorzag de mijn én de omgeving dagelijks van de nodige stroom. Het is één van de eerste in zijn soort dat na de sluitingen van de mijn werd gerestaureerd. Ook de Watt-kamer in het gebouw is beschermd. De letters H en Z op de gevel verwijzen naar de voormalige gemeenten Helchteren en Zolder en niet, zoals laat vermoeden, naar de huidige fusiegemeente Heusden-Zolder. Momenteel is het een unieke evenementenlocatie WATT17.

De firma Léon Monnoyer et Fils uit Brussel realiseerde de bouw van de watertoren rechts van het ophaalgebouw. De watertoren werd samen met de Monnoyerschouw beschermd als monument in 1993. Water was belangrijk bij de uitbouw van de mijnen begin 20ste eeuw. Elke mijn zorgde voor een eigen watervoorziening voor de tuinwijken. Bovendien was er veel water nodig voor het wassen van de kolen.

Midden op het marktplein staat de eerste rookafvoerschouw van het ketelhuis der koolmijn uit 1913. Zij heeft een hoogte van 40m en is gebouwd door de bekende Société Léon Monnoyer et Fils uit Brussel. Dezelfde firma realiseerde eveneens de bewaarde watertoren rechts van het ophaalgebouw. Beide gebouwen werden in 1993 als monument beschermd. De Monnoyerschouw werd in 2013 gerestaureerd. Het bijzondere aan deze gebouwen is dat zij volledig in beton zijn opgetrokken.

'De Verdieping' is de nieuwe naam voor het ophaalmachinegebouw. Het beschermde eclectische ophaalgebouw uit 1924 werd volgens de plannen van de mijn van Mariemont ook geïnspireerd door de plannen van De Centrale op deze mijnsite. Naast het gebouw op zich werden ook de ophaalmachines en mijnliften beschermd. In het oude gedeelte vind je het bezoekersgedeelte met de erfgoedwandeling ZLDR Luchtfabriek, een Atrium en ruimtes voor commerciële en/of nijverheidsactiviteiten.

Gebouwd in 1924 door de Luxemburgse firma Wurth en in 1993 als monument beschermd, wacht deze schachttoren op restauratie. Een tweede schachttoren werd afgebroken. Deze 'brede' schachtbok, van bijna 52 m hoog is een mooi voorbeeld van metaalvakwerk, met een open liftkoker boven de schacht. In 1925 werd onder de toren een ontvangstgebouw opgetrokken in beton en staal. In deze torens hingen de mijnliften die het ondergronds personeel en alle materiaal vervoerden en die de steenkolen naar boven brachten. Rond de grote aandrijfwielen (8 m), liep over een halve toer de kabel die aan elk uiteinde een liftkoker droeg. De kabel had precies de juiste lengte die nodig was: als lift 1 op 0 stond, dan hing lift 2 op 800 m diepte. Precies halverwege kruisten ze elkaar. Per verdieping (5) konden 16 mensen vervoerd worden (= 80 personen per lift). Zo werden bij de postwissel 160 personen gelijktijdig getransporteerd. De mijnliften bevatten eveneens een kipinstallatie die de kolen vervoerden. Oorspronkelijk werden de kolen in kleine wagonnetjes naar boven gebracht. In 1957 werd echter een kipinstallatie gebouwd: 13 ton kolen/container in 8 sec, betekende 1.176 ton kolen per uur!!

De inkomhal van dit voormalig kantoorgebouw (1937) is een mooi voorbeeld van de Nieuwe Zakelijkheidsstijl met zijn eenvoudig interieur en aanwending van duurdere materialen zoals de koperen trapleuningen. Ontdek hier ook de waardevolle foto's van de kolenmijn en op de eerste verdieping de bijzonder mooie wandtekening in houtskool. Omwille van zijn architecturale waarde werd het gebouw in 1993 beschermd. Vandaag heeft het een nieuwe bestemming als kantoorruimte voor andere bedrijven en een moderne, frisse kringloopwinkel. In de inkomhal van deze kringwinkel kan je volgend kunstwerk bewonderen: 'Vrouw met hoepel' van kunstenaar Ludo Boonen uit Lanklaar (2004). Het symboliseert de filosofie van de kringwinkel door het gebruik van gerecycleerd materiaal enerzijds en de hoepel (kring) anderzijds. Het kunstbeeld staat op een bed van steenkool, verwijzend naar de plek waar ze staat, nl in een her bestemd gebouw van de voormalige mijn van Zolder.

Het groot magazijn, dat zich nabij de parking en naast het badhuis bevindt, werd gebouwd in 1958. Het gebouw is opgedeeld in 5 grote zalen van elk 3 verdiepingen. Er is een loopkraan van 10 ton in de middenzaal en een goederenlift van 5 ton. Dit indrukwekkend gebouw meet 72m x 84m en heeft een totale oppervlakte van 6.048m². Hier werd voor 25 miljoen euro materiaal opgeslagen, van de eenvoudigste schop tot de meest ingewikkelde luchtcompressor. Het magazijnbeheer gebeurde in 1970 reeds met een computer en gold als een van de modernste van Europa. Momenteel wacht het op renovatie en een nieuwe bestemming.

Herbeleef in een prachtige oude pastorie met twee tiendenschuren het volkse leven van het einde van de 19de en het begin van de 20ste eeuw. Dit aan de hand van de grote collectie devotievoorwerpen, oude foto’s, gebruiksvoorwerpen en landbouwtuigen. Dompel je onder in het klasje anno 1930. Het brengt op een prachtige manier het onderwijs van onze (over)grootouders in beeld. Je kan er nog steeds met de griffel schrijven!

De pastorie werd in de 18de eeuw gebouwd. Opvallend is de classicistische stijl met grauwe baksteen en witte zandsteen voor deur- en vensteromlijstingen.

Museum Woutershof is een ongelooflijke ontdekking. Men laat er zien hoe onze voorouders leefden, woonden, werkten en school gingen.

Het museum is een oude pastorie gebouwd door de abdij van Averbode in 1742 voor haar kloosterlingen. In 1971 werd Woutershof grondig gerestaureerd en werd het heemkunde museum in het geklasseerd historisch gebouw ondergebracht.

Op 19 september 1973 werd het Gemeentelijk Museum Woutershof officieel geopend. De Heemkundige Kring Zolder vzw staat in voor het beheer en het openhouden van het museum.

Openingstijden:
Elke tweede en vierde zondag van mei tot oktober van 14u. tot 17u.
Ook open op afspraak.

De gepensioneerde Pierre Thijs uit Helchteren verzamelt al meer dan 40 jaar politie- en rijkswachtuniformen en alles wat hiermee te maken heeft. Oude motorfietsen horen hier ook bij en maken een groot deel uit van zijn collectie. Belgische legendarische merken zoals Gillet, FN en Sarolea ontbreken niet. Maar ook zeldzame fabricaten zoals een Franse Terrot of een Hongaarse Danuvia staan bij hem te pronken. De meesten dateren van de eerste helft van vorige eeuw. De laatste aanwinst is een BMW-motor die de rijkswacht gebruikte in de jaren 80.

Pierre was vroeger antiekhandelaar. Verzamelen zit hem dus in het bloed! Eigenlijk begon hij eerst met oldtimerwagens, maar deze namen veel plaats in beslag.
Zelf rijdt hij ook nog met de motor. Een moderne cruiser van Honda. “Niet met een oldtimer. Daar krijg je te vlug stukken aan. Eens alleen gaan rijden, is niet te riskeren”, vertelt Pierre ons nog.

Uiteraard valt er in het museum van Pierre Thijs nog veel meer te ontdekken. Als je een bezoek wil brengen, kan je dat altijd op aanvraag
Neem alvast een kijkje op Pierres eigen website: www.bloggen.be/rijkswachtmuseum/

De top van de terril, een drie-sterrenplekje, mag niemand missen. Met de 'spotter' breng je het omringende landschap dichterbij. Bekijk filmpjes en foto's en kom meer te weten over het mijnverleden. Bij helder weer heb je een fascinerend uitzicht op de omgeving en kan je kilometers ver kijken. Aan de voet ligt Lindeman, één van de eerste tuinwijken in Limburg. Genieten doe je in één van de gezellige 'Italiaanse' tavernes. De volledige wandeling is groen bewegwijzerd en is 7,5 km lang.

In het bezoekerscentrum Zonhoven loop je de prehistorie tegemoet. Een leerrijke multimediavoorstelling dompelt je onder in lang vervlogen tijden. Je ontdekt de evolutie van landschap en mens alsof je er zelf bij was.

Deze moskee, behorende tot de Diyanetkoepel, werd in 1963 gebouwd door de mijndirectie. In 1976 kocht de Turkse gemeenschap het gebouw aan en verbouwde het volledig. In 2003 is een nieuwe ontvangst- en feestruimte en een moratorium toegevoegd. Er worden gebedsdiensten, koranlessen en oecumenische bezinningsactiviteiten georganiseerd. Dagelijks zijn er 5 gebedsdiensten. Rekening houdend met de islamitische kalender gaan deze diensten telkens door op een ander uur. De moskee is altijd open en bezoek is welkom. Wel even uit respect ook je schoenen uitdoen. Als groep kun je een gids reserveren. Deze geeft je uitleg over de zichtbare verschillen en de vele gelijkenissen tussen christendom en islam, twee godsdiensten die beide het Oude Testament erkennen.

De Sint-Vincentiuskerk van de Sint-Vincentius en Sint-Hubertusparochie in het hartje van Heusden-Zolder is in vele opzichten bijzonder. Deze kerk is in Limburg een uniek voorbeeld van de hallenkerk. Ze is opgetrokken in Maaslandse gotiek en bezit een rijk kunsthistorisch patrimonium waaronder een sedes sapientiae uit ca 1225. Als gevolg van de mijnverzakkingen was het gebouw meer dan twintig jaar gesloten.
Van 2000 tot 2004 werd de kerk op bijzondere wijze gerestaureerd. Een bezoek is zowel historisch, kunsthistorisch als bouwtechnisch interessant. Andere blikvangers binnen zijn de kapittelloze zuilen, typisch voor de Demergotiek, de barokke kansel (1691), de laatgotische doopvont (ca. 1550), de rocococommuniebank (1750-1775) en de kerkmeestersbank (1750-1800). Voorts zijn er nog vele andere bezienswaardige beelden en schilderijen.
In 2010 werd een prachtig nieuw brandglasraam ‘Symbiose’ boven de toegangspoort geplaatst. Deze creatie van glazenier Leen Kooreman brengt samen met de gerestaureerde oude ramen een uniek kleurenspel in dit prachtig monument.
Voortaan zal onze parochiekerk, de Sint Vincentiuskerk gelegen Dorpsstraat nr. 44 te 3550 Zolder, dagelijks doorlopend geopend zijn van 9 tot 17 u.
Dit geeft aan iedereen de mogelijkheid om even rustig onze kerk te bezoeken voor een stil moment, het branden van een kaarsje of een vroom gebed.
Uiteraard is er een beveiliging met bewakingcamera's geplaatst.
Buiten de mis- en gebedsvieringen zal het voorste gedeelte van de kerk afgesloten zijn als extra beveiligde zone en niet toegankelijk zijn.

De dorpskern van Zonhoven. Van een verboden Middeleeuwse markt tot veldmaarschalk Montgomery.
Omwille van zijn ligging was Zonhoven in de Middeleeuwen een belangrijke plaats. Hoewel nauwelijks bekend, speelden zich hier in het recente verleden ook ingrijpende gebeurtenissen af.

Bij een bezoek aan deze classicistische kerk, ook wel de ‘Kathedraal van de Kempen’ genoemd, valt vooral het groots klassiek interieur met zijn twaalf Toscaanse zuilen op. Sedert de restauratie vormen de majestueuze stucwerken in het koor en de zijbeuken de grote blikvangers. Deze kerk maakt ook deel uit van de stichting ‘Open Kerken'.

Het waterslot Vogelsanck is één van de merkwaardigste kastelen van ons land. Het oudste gedeelte is de basis van de slottoren in ijzeroer en bruine ijzerzandsteen. Het zijn de resten van een donjon uit het jaar 1000. Het meest indrukwekkende gedeelte is in Maaslandse renaissancestijl en dateert van 1637, toen Ferdinand, graaf von Inhausen und Kniphausen, baron van Vogelsanck en heer van Zolder, het liet optrekken. Het is herkenbaar aan de natuurstenen vensteromlijstingen in kruisvorm. De gotische slotkapel van 1445 bevindt zich achter de slottoren en is in dit gedeelte opgenomen (niet zichtbaar vanaf de weg). Het gedeelte links is een verbouwing uit 1875 in Engelse neo-Tudorgotiek. Dit gedeelte werd gebouwd in opdracht van de echtgenote van de toenmalige baron de Villenfagne. Zij was van Ierse afkomst en noemde Lady Camille Preston of the Lords of Gormanstone. Door haar toedoen werd in ons land één van de zeldzame gebouwen in neo-Tudorstijl opgetrokken. Het kasteel is gebouwd rond een rechthoekig binnenhof (niet te bezoeken) waarvan de 4 muren verschillende bouwstijlen omvatten m.n.: Maaslandse Renaissance (1637), Lodewijk XV (1758), neo-Tudor (1875) en Maaslands classicisme (1895). Rond het kasteel strekt zich over 5 ha een Engels park uit. Hiervan is een deel als arboretum ingericht. Dit arboretum, dat destijds door baron Jean-Louis de Villenfagne (1752-1823) werd aangelegd, bezit indrukwekkende exemplaren van uitheemse bomen. Vanuit dit kasteel werd van 1187 tot 1795 de zelfstandige “Heerlijkheid Vogelsanck” bestuurd. Zij omvatte o.a. de dorpen Zolder, Zonhoven, Houthalen en delen van Hasselt, Heusden, Genk en Peer. Dit kasteel werd in zijn duizendjarige geschiedenis slechts éénmaal verkocht, nl. op 27 juni 1741, toen de Portugese graaf Jan-Willem de Souza-Pacheco het domein verkocht aan Gilles baron de Villenfagne. Het kasteel is nog steeds bewoond door de baron de Villenfagne de Vogelsanck.
Het kasteel is niet toegankelijk voor bezoekers.

Natuurreservaat 124 ha, 155 m boven de zeespiegel. De mijnterril is gelegen in een belangrijke open ruimte op de westrand van het Kempens Plateau. De terril ligt aldus in de vallei van de Helderbeek, die behoort tot het beeklandschap van de Zwarte Beek. De steenberg ontstond als afvalberg van de mijn van Zolder. De steenkolen werden destijds in de 'kolenwasserij' gescheiden van stenen. Deze werden dan, eerst met een smalspoortreintje en later op een transportband, naar de steenberg of terril vervoerd. De steenberg werd in 1997 door de N.V. Mijnen verkocht aan het Ministerie van de Vlaamse Gemeenschap. De berg werd vervolgens ingezaaid en als natuurreservaat geklasseerd. De top van de terril bevindt zich op 155 m boven de zeespiegel en strekt zich 85 m boven de omgeving uit. De hellingen aan de zuidkant van de berg hebben een apart microklimaat, dat snel opwarmt. Hierdoor komt hier zelfs mediterrane flora voor en planten die van droge tot matig vochtige gronden houden zoals o.a. het leverkruid.
de top is een drie-sterrenplekje, dat niemand mag missen. Met de 'spotter' breng je het omringende landschap dichterbij. Bekijk foto's en filmpjes en kom meer over het mijnverleden te weten. Bij helder weer heb je een fascinerend uitzicht op de omgeving en kan je km ver kijken. Aan de voet ligt Lindeman, één van de eerste tuinwijken in Limburg. Genieten doe je in één van de gezellige Italiaanse tavernes.
De terril is toegankelijk van zonsopgang tot zonsondergang.
Honden toegelaten enkel aan de leiband.

De Holsteen is een verzamelnaam voor acht grote zandstenen. Uit wetenschappelijk onderzoek blijkt dat deze silicumhoudende zandstenenen ter plaatse ontstaan zijn uit zeezand dat daar 15 miljoen jaar geleden afgezet werd. Op één steen zijn groeven te zien die ontstaan zijn door het polijsten van prehistorische werktuigen en wapens.

De ontginning van het zwarte goud leidde tot de aanleg van het kolenspoor. Het kolenspoor was van essentieel belang om mijnwerkers, kolen en materiaal te verplaatsen tussen de verschillende mijnsites. Het huidig fietspad op De Teut loopt over het traject van het oud kolenspoor.

Kunstgalerij De Mijlpaal is een begrip in Limburg en dé plek voor kunstliefhebbers. De Mijlpaal, opgericht in 1993, ligt op het grondgebied van Heusden-Zolder, in het centrum van de provincie Limburg.
Haar naam verwijst naar een hoogspanning pyloon midden in de ruimte. Haar architectuur - een kunstwerk van architect Bart Lens- is op zich al een bezoek waard.
De tentoonstellingen zijn telkens uitgewerkt vanuit één bepaald thema: een kleur, een materiaal, een idee, een concept.. Er is werk te zien zowel van gevestigde namen als doorbrekende artiesten, en dat in alle mogelijke disciplines: fotografie, schilderkunst, beeldhouwkunst, nieuwe media.
Daarnaast toont de galerij ook kunst uit andere delen van de wereld of uit oudere culturen.