Wandelgebied Connecterra

De parochiekerk Sint-Barbara werd gebouwd in opdracht van de mijnmaatschappij en werd ontworpen door architect Auguste Van den Nieuwenborg uit Ukkel. Ze is gewijd aan Sint-Barbara, patrones van de mijnwerkers. De kerk werd in neogotische stijl opgetrokken als een bouwskelet van gewapend beton en ingevuld met bakstenen muren. De kerk is 56 meter lang en heeft een 53 meter hoge toren. Het rood en blauw in de prachtige glasramen werd geïnitieerd op het rood en blauw in de glasramen van de kathedraal van Chartres.
De Sint-Barbarakerk is enkel toegankelijk bij eucharistievieringen of met gids. Deze is te reserveren via de Stichting Erfgoed Eisden

Op 16 oktober 1922 bracht Hare Majesteit koningin Elisabeth een bezoek aan de Eisdense Tuinwijk. De afdaling van de koningin in de mijn maakte destijds zoveel indruk op de bevolking dat men een park aanlegde met het standbeeld van de koningin. Het beeld is van wit Carrara-marmer. In het koninginnepark is ook een kiosk waar tal van evenementen plaatsvinden.

De woning voor de mijndirecteur werd in 1912 gebouwd; Ze kreeg de klassieke plaats, tegenover de hoofdingang van de mijn. Toen de ondergang ongeschikt bleek voor het delven van de schachten, bleef de plaats voor de directeurswoning behouden. De eerste directeur-gerant die deze woning betrok was de Waalse mijningenieur Adolphe Demeure. Nu bevindt zich in dit gebouw Restaurant de Mangerie en het ondernemingshuis. Achter de voormalige directeurswoning bevindt zich het bospark, een domein van vijf hectaren bestaande uit bomenpartijen en bloemen.

De schachtbok diende voor het vervoer van de kolen en de mijnwerkers naar de mijn en terug. In tegenstelling tot de metalen schachtbokken van de andere Belgische zetels zijn deze van Eisden opgetrokken in beton. Dit liet een fijnere bouwstructuur toe en was goedkoper, maar het was ook star en niet aanpasbaar bij verzakkingen, zoals in de loop der jaren bleek. Er is de mogelijkheid om de schachtbok te beklimmen.

Het Museum van de Mijnwerkerswoning ligt in het hart van de oude tuinwijk rond de gewezen steenkoolmijn Limburg Maas. De tweewoonst werd gebouwd in 1925 en is een mooi voorbeeld van de Engelse 'garden city'-architectuur.
Het Museum van de Mijnwerkerswoning wil illustreren hoe arbeiders in de dertiger jaren woonden. De linkerhelft is ingericht als een traditionele mijnwerkerswoning uit de jaren ’30,
met de originele meubels, binnendeuren, schilder en behangtechnieken, en zo meer.
Het loont beslist de moeite hier een kijkje te nemen.

Ontdek de Eisdense tuinwijk en mijnmonumenten. Wie op zoek gaat naar het Eisdense mijnverleden ontdekt even uiteenlopende als markante sporen. Als uitroeptekens bleven ze overeind in een verhaal dat na de mijnsluiting, toen de totale sloop van het mijnpatrimonium vaststond, uitgewist dreigde te worden. Een mijnsité die met haar gevels het architecturaal sluitstuk vormt van de woonkernen: de oude cités. Daarbij vier gerestaureerde en hergebruikte mijngebouwen, een directeurs- en een mijnwerkerswoning, drie standbeelden die elk voor een eigen periode uit de beeldende kunst staan, een kasteel... Een aanbod dat, tegen zijn nochtans eenvormige achtergrond, niet gevarieerder kan zijn.

De mijn van Eisden had niet minder dan vier terrils. Deze zijn ontstaan door het ophopen van andere gesteentes die vrijkwamen bij het delven naar steenkool. Nu kan je in het gebied bewegwijzerde wandelingen volgen van 1,5 tot 11 km over drie van de vier terrils. Bij één van de terrils kan je tot de top wandelen. Je wordt er beloond met een prachtig uitzicht over de omgeving.

In 1964 kwamen de Turkse mijnwerkers samen op de Paul Lambertlaan in een houten barak. Nu staat hier een mooi gebouw met minaret. Dit is een toren van waaruit de imam de gelovigen oproept tot het gebed. Aan de achterkant van de moskee zie je een uitstulping. Dit is de nis waarin de imam staat voor het leiden van de gebeden. Deze nis is gericht naar het oosten, in de richting van Mekka.

‘De Putmannen’ is de naam van het monument dat op het kerkplein pronkt als eerbetoon aan de 251 mijnwerkers die omkwamen in de mijn van Eisden, tijdens (of als gevolg van) hun werk. Het is een ontwerp van de Eisdense kunstenaar Pollie Gregoor. Hij ontwierp een holle, rechthoekige zuil op een lage sokkel, met twee open wanden, die een doorgang, poort of liftkooi ‘creëren’ met een glazen vloer boven een diepe ‘put’. Die verwijst naar de mijn; de ondergrond.

Connecterra is de hoofdtoegangspoort van het Nationaal Park Hoge Kempen. Dit bijzondere gebied ligt op het voormalige mijnterrein van Eisden op de grens met Dilsen-Stokkem. Een kwart eeuw geleden draaide de mijn nog op volle toeren, nu is het op en top natuur. De komende jaren liggen er grote plannen klaar voor dit gebied, met respect voor natuur en erfgoed. Het wandelgebied is uitgewerkt en de routes tonen je het mooiste panorama van Vlaanderen in een verrassend landschap van bergen en meren.

In totaal 5 routes loodsen je doorheen het gebied, je kan ze moeiteloos combineren met de 'wandelwissels'. Het wandelgebied sluit aan op de wandelingen van 'Mechelse Heide' en 'Station As'.

In het bezoekersonthaal krijg je informatie over het Nationaal Park en komt je tot rust in de tuinkamer bij een drankje. Buiten kunnen de kinderen zich uitleven in de 'Speelput'. De schachtbok is toegankelijk tot op het eerste niveau en biedt al een eerste indruk van wat Connecterra te bieden heeft.

De Rangers van het Nationaal Park hebben 4 activiteiten bedacht om je bezoek aan Connecterra nog belevingsvoller te maken. Meer info op www.nationaalpark.be